top of page

De enige constante is Liefde

 24 November 2022

Ik was 15 jaar toen wij een nieuw meisje in onze klas kregen, haar naam was Karin en ze kwam uit Suriname. Karin was een dame, toen al.
 Mijn levenslange vriendin Iris (†) was geboren en opgegroeid in Congo en droeg dat luidkeels met zich mee. Ik ga hier niet herhalen hoe dat ging, alleen dat ik haar erop heb aangesproken en haar liefdevol heb duidelijk gemaakt dat Karins tranen en bloed van dezelfde samenstelling waren en haar lach vanbinnen net zo voelde als bij haar. Iris zou Iris niet geweest zijn als zij niet de volgende dag bij me was gekomen met de mededeling dat ik gelijk had, zij had alleen een ander beeld geleerd (ga maar na; Congo eind 50er jaren) en ze zag nu in dat dat niet klopte. 
Ik vertelde het voorval aan mijn moeder, ik was blij dat ik een verschil had kunnen maken en ik had haar reactie dan ook niet verwacht. ‘Dat is dan het einde van de vriendschap!’

Nou, nee. Iris en ik voelden vanaf het eerste moment dat wij naast elkaar kwamen te zitten op de introductiedag van de school waar wij zouden beginnen een diepe vriendschap voor elkaar. Mijn moedertje brieste. ’Het zou mijn vriendin nóóit meer zijn!’

Jaren later had mijn moeder met een vriendin een gesprek waarin de vriendin zich onbehoorlijk had uitgelaten over Marokkaanse Nederlanders. Dat was dan ook het einde van een jarenlange vriendschap. Zij hebben elkaar nooit meer gesproken.

Nu lag ik de afgelopen dagen met zeer hoge koorts in bed en ervoer ik de nabijheid van Iris én van mijn moeder heel sterk. De koorts, op enig moment 41.3 C, maakte dat ik om alles moest huilen, dus ik lag snikkend in bed en snakte naar adem want ik was zo benauwd dat ik me ook kon voorstellen dat ik zou sterven en ik besloot dat ik dan niet zou vechten, maar gewoon meegaan in die beweging in mijn bestaan. Ik werd daar rustig van en in die rust kwam de hierboven beschreven herinnering naar boven drijven en kon ik zien waarom mijn moeder zo reageerde. Zij kón niet anders. In de oorlogstijd had zij de keus tussen goed en fout, en fout was zij zeker niet, fout daar moest je niets mee te maken willen hebben. Dat te zien en te voelen maakte dat ik weer in snikken uitbarstte, maar nu van opluchting. Wij zweefden gedrieën in mijn slaapkamer en deelden de opluchting en de vrede. Ik zag voor me hoe ik hier een blog over zou schrijven en deelde die beelden met mijn moeder en Iris, waarna het zweven stopte en ik weer wat bij bewustzijn kwam. Dank je wel Mama en dank je wel Iris voor jullie aanwezigheid. Ik weet: de enige constante is niet verandering, maar Liefde!

Het gaat nu weer de goede kant op met mij, de koorts is gezakt, mijn longen hebben nog even nodig, ik huil nog om van alles en ik schrijf.

Dromer?

29 oktober 2022

Toen ik nog een kind was werd ik gezien als een dromer. Ik weet dat ik niet droomde, ik begreep alleen niet hoe de meeste grote mensen hun levens ‘speelden’. Ik zag bij velen de niet-waarheid en wist niet hoe ik daarop moest reageren. Ik keek de wereld in met schrik en verbazing en men noemde dat dromen. Later in mijn tienerjaren hoorde ik wat de meesten mensen om mij heen niet hoorden en wist ik bepaalde zaken zeker, ook als ik het niet kon weten. In mijn jongvolwassen leven had ik terugblikken, bij vol bewustzijn, van eerder geleefde levens. Weer later heb ik mezelf ervaren als ‘energiedruppel’ zwevend in een wereld die niet van deze wereld is. Ik ben daar de energiedruppel en tegelijk alles waarin de energiedruppel is, in totale eenheid, in totaal versmelten van energie, en wetend dat één de optelsom van velen is. Nog later ‘droomde’ ik dat ik op straat stierf aan een hartaanval. Ik was bang en bedacht me dat ik in plaats daarvan beter bewust kon sterven. Ik deed mijn best om het zo goed mogelijk te doen en ik was opgetogen en blij dat het gelukt was! Maar ik werd teruggestuurd door een gestalte in witte kleren die mij liefdevol liet weten dat het mijn tijd nog niet was en dat ik nog een taak had. Op het moment dat ik mij realiseerde dat ik gestorven was en teruggestuurd werd viel ik met donderend geraas terug in mijn lichaam en was ik klaarwakker. Ik leefde natuurlijk ook mijn leven; ik trouwde met de man waarvan ik bij de eerste ontmoeting wist dat wij die afspraak hadden met elkaar (hij wist nog van niks), wij werden ouders van 5 kinderen - ik wist al van jongs af aan dat ik moeder van een groot gezin zou worden -, wij deden ons werk, studeerden allerlei, zorgden voor onze ouder wordende ouders, en namen afscheid van hen. En niet alleen van hen maar ook door de jaren heen van een broer, een nichtje, een jeugdvriendin en een kleinzoon, kortom: wij maakten lief en leed mee zoals dat bij het leven hoort. 
Ik ben nu op een leeftijd gekomen waarop ik vermoed dat ik nog een decennium of twee heb waarin ik de aan mij gegeven taak verder ga uitvoeren. Terugkijkend op mijn leven weet ik wat de belangrijkste les was in alles dat ik meemaakte: de erkenning dat in het menselijk bestaan alles Licht en Liefde is. Allen en Alles zijn in eenheid versmolten. Afgescheiden zijn is de grootste illusie. Dát is de droom! De droom waaruit we allemaal moeten ontwaken om in vrede te kunnen leven.

Familie

september 2022
Dit weekend hadden wij dan eindelijk onze familiedag. 34 Mensen, van de pater familias van 81 tot de jongste van bijna 9 maanden en alle leeftijden daar tussen in. Degene die niet konden komen werden ernstig gemist. Waren zij er ook dan waren we met 53 mensen bij elkaar geweest.

Gelukkig heeft de zus die ons ontving een grote tuin en scheen de zon uitbundig. Het meegebrachte eten en drinken werd met liefde gedeeld. En over liefde gesproken, de nieuwe liefde van een van ons schoof naadloos aan, hij speelde ook nog en passant de sterren van de hemel op de vleugel.

De groep tieners, onze gezamenlijke kleinkinderen, hadden de tijd van hun leven. Zij maakten meteen een app-groep waar de volgende ochtend al meer dan 800 berichten op stonden. En last but not least was onze zus die in Suriname woont via FaceTime ook even bij ons.



Toen ik onze familie zo bij elkaar zag realiseerde ik me hoe wij in al onze verscheidenheid een eenheid zijn. Hoe wens ik onze wereld toe dat de mensheid precies dat gaat ervaren: alle verschillen die er zijn hoeven de eenheid die er is niet in de weg te zitten.

Je kan het niet met alle handelingen eens zijn, niet iedere daad getuigd van menselijkheid, niet iedere persoon kan voelen als een dierbare.

Wat wel kan is dat je juist de mensen die het het hardst nodig hebben in het licht zet en ze toewenst dat zij kunnen voelen dat ook zij tot het licht behoren. Want al het duister waar je meer duister oplegt zal moeilijker het licht kunnen ervaren.

Bezien vanuit het grote kosmische geheel zijn wij allemaal familie van elkaar, ontstaan uit sterrenstof. Hoe mooi is dat? Laten we elkaar in het licht houden.


 14 augustus 2022

 Het is zondagavond, straks begint de wekelijkse meditatie waaraan ik deelneem. Stipt om 21 uur zingt een groepje mensen, gewoon thuis,  de Siri Gaitri Mantra: Ra Ma Da Sa Sa See So Hung (spr uit: hang)  Zon, Maan, Aarde, Bron, Bron in mij, Gij, ik ben Gij

In veel tradities wordt gezegd dat er heling plaatsvindt als je je vibratie in overeenstemming brengt met de frequentie van het Oneindige/het Goddelijke/de Bron. De Siri Gaitri Mantra is één manier om jouw frequentie in overeenstemming te brengen met die frequentie.

Zo zingen wij op zondagavond elkaar, de mensen die ons na aan het hart staan en de wereld, naar het Licht.

Vanavond denk ik na over dat Licht. Ik heb nog een uurtje dus ik ga los: ik hoor het woord vaak vallen de laatste tijd. Wij moeten ons richten op het Licht, het Duister stribbelt des te harder tegen nu er meer Licht in het bewustzijn van de mens komt. Er zijn Lichtwerkers in overvloed (ik schaar mijzelf daar ook onder, the more the merrier) en er worden hele wakkere, stralende, kristalkinderen geboren.

Bij Licht denk ik al gauw aan mooi, zonnig, helder, goed zicht, het Licht der wereld en engelen. Zomaar een rijtje dat er bij mij uit rolt.

Als er één ding is dat Jezus v N. (Ik ben het Licht van de wereld) over leven in het Licht heeft duidelijk gemaakt is dat het kei- en keihard is. Niks airy fairy, regenboog unicorn, happy days. Nee, BAMM! Recht in je gezicht, je slaat je arm voor je ogen en probeert te zien wat er gebeurt, maar je ziet helemaal niks!

Langzaam ga je onderscheiden wat het is daar in die lichtflits die niet weg wil. Het blijkt een gapend gat op jouw levenspad te zijn en je kunt er niet omheen hoe jij je ook wendt of keert, dat gapende gat met Lichtfontein wijkt niet. Het is namelijk de bedoeling dat je erin springt.

Precies zoals je bent, geen mitsen en maren, dwars door jouw angsten heen, misschien wel door je doodsangst heen, met open armen en (nog) geen bodem onder jouw voeten. Springen in (licht)blind vertrouwen.

Het Licht is ongenadig in de Liefde die het is. Het Is. Net zoals Jij Bent. Het Licht laat je dat zien, zodat je zelf antwoord kunt gaan geven op de vraag die we uiteindelijk allemaal zullen stellen: Wie Ben Ik?

3 april 2022

 Let life flow, don't force it...

Ik wilde graag een eigen, pakkende en vooral originele tekst voor een account op social media maken, maar nadat ik deze zin las op Canva waar ik een foto zocht voor de banner zat dat er niet meer in.

Laat het leven stromen en forceer het niet. Ik kan al een flink eind op mijn leven terug kijken en 

Onze Lieve Vrouwe/Heer/Herder/ Leegte/Universum/ Galactische Federatie - het maakt mij niet uit hoe je er naar wilt kijken - weet hoe ik heb staan jammeren en stampvoeten wanneer het leven mij iets anders bracht dan dat ik mij had voorgesteld en geloof me, ik heb mijn deel citroenen gehad naast mijn zoetigheid. Door de wol geverfd heet dat.

Nu ik zo'n 3/4 van mijn aardse tijd (denk ik) geleerd en afgeleerd heb, is het laten stromen van wat het leven mij biedt steeds makkelijker. Citroenen en honing horen erbij en het is de (levens) kunst om er iets lekkers mee te maken.

 7 juni 2020

 In deze tijd verandert er veel wat mensen van alle rangen en standen in alle hoeken van de wereld raakt. Sociale afstand, 1.5 meter samenleving, angst voor besmetting met het covid-19 virus. Maar ook, ondanks die angst samen op elkaar gepakt demonstreren tegen het misschien wel grootste sociale onrecht dat bestaat; een medemens misbruiken, haten of zelfs doden vanwege haar of zijn huidskleur. Het harde roepen van Black Lives Matter, Asian Lives Matter en All Lives Matter schudt de oude structuren waarop veel mensen nog leunen los. Dat is goed, niet voor iedereen even makkelijk, maar wel goed.

Wanneer je alleen vanuit je hoofd leeft, je ego tot bewindvoerder hebt gemaakt en je hart uitsluit of vergeten bent, dan ben je blind voor het mooiste dat een leven op aarde je schenkt: onvoorwaardelijke liefde. Die liefde die ons laat zien dat we allemaal één grote familie zijn, dat wij genetisch verwant zijn, dat wij elkaar het leven kunnen redden door bloed te geven of organen en moedermelk te doneren.

Een hart is een hart, ongeacht in welk lichaam het klopt. Bloed is bloed, ongeacht door welk lichaam het stroomt. Tranen zijn tranen, ongeacht wie er huilt.

Mijn zes jarige kleinzoon had gisteren een groot inzicht waar hij struikelend over zijn woorden over vertelde. ‘Nonna, als mensen lachen begrijpen ze elkaar zonder dat ze het moeten uitleggen, zélfs als zij de woorden die ze zeggen niet verstaan!’

Zo is het m’n jonkie, Our Hearts Matter!

bottom of page